Een tijd geleden had ik een hooggevoelig jongetje, samen met zijn vader, bij mij aan de coachtafel zitten. Hij was al eens eerder bij mij geweest om een mooi aandenken aan zijn opa te maken. Zijn opa was zijn beste vriend geweest, vier handen op één buik.
Nu het overlijden van zijn opa alweer wat langer geleden was, kreeg zijn rouw weer een ander tintje dan helemaal in het begin, en werd het gemis groter. Daarom kwam hij langs voor een helend verhaal.
Op een gegeven moment hadden we het er over of hij weleens tekens van zijn opa kreeg. Hij en papa zeiden allebei van niet. Maar dat ze het wel mooi zouden vinden als dat zou gebeuren, ook voor oma en mama.
Op dat moment kwam er een stem uit mijn telefoon, die een stukje verder op tafel lag en daar al het hele consult had gelegen zonder dat ik hem had aangeraakt.
De telefoon zei: “Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat het wel kan.”
…….
De vader keek me met grote ogen aan en ik keek net zo flabbergasted naar hem. “Wat was dat?” riep hij uit.
“Een teken van opa, denk ik” zei ik.
We waren er even stil van. Zoon niet. Die keek ons aan alsof dit soort dingen elke dag gebeuren.
Ik schreef een verhaal over een duif voor hem. En mama meldde later dat ze nu overal duiven tegenkwamen.
Toeval of niet, het gaf hen wel het gevoel dat hun vader, man en opa nog heel dicht bij hen was. En dat verzachtte en heel klein beetje hun verdriet.