Ook ik ben een hoogsensitief persoon, zoals velen van jullie wel weten. En als kind werd ik vaak afgedaan als “erg verlegen”.
Mijn eerste herinnering is dat ik bruidsmeisje mocht zijn. Ik was toen nog heel klein en nam mijn rol serieus. Al wist ik niet wat mijn rol precies was.
Ik had een mandje met bloemen en daar moest goed voor gezorgd worden, vond ik.
Wat er precies gebeurde weet ik niet, maar iemand van de familie (het was bij mijn oma thuis) zei iets grappigs over mijn mandje met bloemen.
Ik griste het van tafel en voelde me persoonlijk aangevallen. De volwassenen lachten. Waarschijnlijk omdat ze me zo schattig vonden, denk ik nu.
Maar toen voelde het alsof ik werd uitgelachen. En ik voelde me niet serieus genomen. En niet begrepen.
En dat is dan mn eerste herinnering….
(de tweede is, dat ik in de vijver viel, kun je nagaan 
We beseffen vaak niet wat er in de hoofden van kleine kinderen omgaat. En we lachen om ze, omdat ze van die grappige uitspraken doen,
-of bang zijn voor iets ( “maar dat is toch helemaal niet nodig!” )
-of iets niet durven (“Kijk dan naar Inez, die durft dat toch ook!”)
-of “rare” dingen willen. (“Nu naar huis? Maar we zijn er net!”)
Staan we weleens echt stil bij de leefwereld van jonge kinderen? Ookal is dat niet onze leefwereld?
-Ben je moe? Ik ben toch ook niet moe?
-Vind je t hier niet leuk? Weet je hoeveel ik hiervoor betaald heb?
-Niet zo aan me hangen, ga eens zelf lopen!
-Schiet eens op, we zijn te laat.
-Ja ik weet dat je doodmoe en op bent van alle indrukken en emoties van school, maar toch gaan we nog even na schooltijd naar de Albert Heijn.
-Heb je dorst? Ik heb toch ook geen dorst!
Kinderen zijn niet jij. Kinderen zijn net op de wereld. En hoewel ze heel wijs zijn, zitten ze verpakt in een onhandig klein lichaam dat nog niet alles kan.
En hebben ze geen woorden voor de grote dingen die ze voelen.
Stel je dat eens voor.
Wees hun tolk en begeleider op hun weg. Totdat ze het zelf kunnen.
Dat is ouderschap.