Ik stond net bij de AH met een hele lieve vrouw en moeder te praten. Ze zit in een heftige periode.
Ze vertelde er iets over en ik voelde geen medelijden of angst, maar heel veel rust over me heen komen.
Zij besloot voor zichzelf te kiezen.
Ze zei, Ik voel me zo rustig!
Ik voel het, zei ik.
Allebei waren we het er over eens dat je soms zo kunt twijfelen in je leven, over van alles en nog wat. En dat je zo moe wordt van het denken en afwegen dat maar doorgaat in je hoofd. En je kunt anderen altijd zo goed raad geven, maar zelf weet je t niet.
Want je houdt rekening met alles en iedereen.
En dan ineens weet je het. Ineens ben je er klaar mee. En je hakt de knoop door.
En hoe weet je dat t de goede beslissing was? Als er n groot gevoel van rust over je heen komt dat niet meer weg gaat.
Als je niet meer in je hoofd denkt: maar hoe moet het dan met…?
Als je alleen maar heel zeker weet, het komt goed.
Je hart wist het namelijk al lang.